ಕಾಡುವ ನೆನಪುಗಳು..

ಸಾಗರದಿಂದ ನಾನು ಹತ್ತಿದ ಬಸ್ಸು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕಡೆ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು. ಮಳೆಯು ಓಡುವ ಬಸ್ಸಿನೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವಂತೆ ಹೊಯ್ಯುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊದಲಿಂದಲೂ ಮಳೆಗಾಲದ ತಿರುಗಾಟವೆಂದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ. ಆದರೆ ಕರ್ತವ್ಯದ ಕರೆಗೆ ಇಲ್ಲವೆನ್ನಲಾಗದೆ ಸಾಗರದಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಳೆಗಾಲವಾದ್ದರಿಂದ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಸೀಟಿಗೇನೂ ತೊಂದರೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೋಣವೆಂದು ಸೀಟಿಗೆ ಒರಗಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದೆ.
ಮಳೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಹಿಂದಿನ ನೆನಪನ್ನು ತರುತ್ತದೆಯಂತೆ.ಮಲೆನಾಡ ಮಳೆಗಾಲಕ್ಕೆ ಮೊದಲಿನ ಬಿರುಸು ಈಗಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಹೊಯ್ಯುವ ಮಳೆಯ ನೊಡುವುದೇ ಚಂದ.ಸದಾ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಸೋನೆ ಮಳೆ, ವಟಗುಟ್ಟುವ ಕಪ್ಪೆಗಳು, ಆ ಮಣ್ಣಿನ ವಾಸನೆ ಇವೆಲ್ಲದರೊಂದಿಗೆ ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಕಾಫಿ, ಬೋಂಡ.. ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತಿಳಿಯ ಬೇಕು. ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೋಣವೆಂದು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಮಳೆಗಾಲದ ನೆನಪಿನ ಪುಟಗಳು ಕಣ್ಣೆದುರು ಬಂದಂತಾಯಿತು.ಹೌದಲ್ಲವೇ.. ಸರಿಯಾಗಿ 5 ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಮಳೆಗಾಲ.. ಹೊಸ ಜಾಗ, ಹೊಸ ಕಾಲೇಜು,ಹೊಸ ಗೆಳೆಯರ ನಡುವೆ ದಿನ ಕಳೆದದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. 32 ಹುಡುಗರಿದ್ದ 40 ಜನರ ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯರ ಪ್ರಪಂಚ ಬಲಭಾಗದ ಮೊದಲೆರಡು ಬೆಂಚಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು. ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯರು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಸಲುಗೆಯಿಂದ ಮಾತಾಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಮುಗಿದಿತ್ತು.
ಒಹ್.. ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಬಂದೇ ಬಿಡ್ತು.. ಲಗೇಜ್ ಲೊಡ್ ಮಾಡುವುದರೊಳಗೆ ಒಂದು ದಮ್ ಹೊಡೆಯೋಣ್ ಅಂತ ಕೆಳಗಿಳಿದೆ. ಈ ಸಿಗರೇಟಿನ ಚಟ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು 2ನೆ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ. ಮೊದಲಿಗೆ ತಮಾಷೆಗಾಗಿ ಅಂತ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು ಹಾಗೇ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಬಿಡಲಾಗದ ಚಟವೆನಲ್ಲ, ಅದರೂ ಬಿಡಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಹೊಗೆ ದೇಹದೊಳಗೆ ಹೋದಂತೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತಿತ್ತು. ಸುರುಳಿಯಾಗಿ ಹೊರ ಬಂದ ಹೊಗೆಯಲ್ಲಿ ಯವುದೋ ಮುಖ ಕಂಡಂತಾದಾಗ ಬೆಚ್ಚಿ ಉಳಿದ ತುಂಡನ್ನು ಎಸೆದು ಬಸ್ ಹತ್ತಿದೆ.
ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೊಣವೆಂದರೆ ಲಗೇಜ್ ಲೊಡ್ ಮಾಡುವ ಶಬ್ದ. ನೆನಪಾದ ಮುಖ ಯಾವುದು..?? ಆತ್ಮ ವಂಚನೆಯ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆಯಿದು. ಎಂದಾದರೂ ಮರೆಯುವ ಮುಖವೇ ಅದು..?ಅಬ್ಬ.. ಅಂತೂ ಬಸ್ ಹೊರಟಿತು...ಮೊದಲ ವರ್ಷದಂತೆಯೆ ಎರಡನೆ ವರ್ಷವೂ ಇತ್ತು.. ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಎಂದಿನಂತೆ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳು ನನಗೆ ಅಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾದದ್ದು ಯಾವಾಗೆಂದು ನಿಜವಾಗಿಯು ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಯಾಗಿ ಮಾಡಿದ ಪ್ರೊಜೆಕ್ಟ್ ಇರಬಹುದೇ.? ಅಥವಾ Notes Exchange..? ಅಥವಾ ಅವಳ ಆ ಮಾತುಗಳು..? ಅಥವಾ ಅವಳ ಮುಗ್ದ ಮನಸು..?? .... ಕೊನೆಕಾಣದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿವು..
ಹೀಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದು ಯಾಕೆ..?? ಏನಿದು..ಸ್ನೇಹವೊ. ಇಲ್ಲಾ.. Love..
ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಡುಗಿದಂತಾಯಿತು. ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಯವುದೋ ಗುಂಡಿ ಹಾರಿರಬೇಕು ಬಸ್ಸು.
ನಿಜ. ನಾನದನೆಂದೂ ಯೋಚಿಸಿರಲಿಲ್ಲ, ಸ್ನೇಹ ಪ್ರೇಮವಾಗಿದ್ದು ಯಾವಾಗೆಂದು. ಯೌವ್ವನದ ಆ ರಭಸದ ನಡುವೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯೋಚಿಸಲು ಸಮಯವೆಲ್ಲಿದೆ? ಅಂತೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಪ್ರೇಮ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದು ಗೊತ್ತಿರದೆ ಅಲ್ಲ. ವಯಸ್ಸಿನ ಪ್ರಭಾವವಿರಬೇಕು ಹುಡುಗರಿಗೆ ಪ್ರೇಮಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅದನ್ನು ಹೇಳುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ. ನಾನು ನನ್ನ ಇಂಗಿತವನ್ನು ಹೇಳಲು ಪರದಾಡ ತೊಡಗಿದೆ.
ಈ ಹುಡುಗರೇ ಹೀಗೆ.ತಮ್ಮ ದೈಹಿಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಆಟೋಟದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸುವವರು ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಯ ಎದುರಲ್ಲಿ ಇಲಿಯಂತಾಗುತ್ತಾರೆ. ಮಾತಾಡಲಾರದೆ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನಾಸೆಯನ್ನು ಹೇಳಲೆಂದು ಹೋಗಿ, ಹೇಳಲಾಗದೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬಂದ ದಿನಗಳೆಷ್ಟೋ.
ಈ ಹುಡುಗಿಯರೂ ಹಾಗೆ. ಹುಡುಗರ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲವೇಕೆ? ಅವಳೂ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರಬಹುದೆ..? ಇಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು. ಯಾವುದರಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ನಾನು? ಅವಳಿಗೂ ನನ್ನಂತೆಯೇ ಹೇಳಲು ಹಿಂಜರಿಕೆಯಿರಬೇಕು. ನೋಡೋಣ, ಅವಳೇ ಮೊದಲು ಹೇಳಲಿ.
ಹೀಗೆಯೇ ಒಮ್ಮೆ ಅವಳು ಹೇಳಲೆಂದೂ, ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬಹುದೆಂದೂ ಅಥವಾ ನಾನೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆಂದು ಹೇಳಲಾಗದೆ ಬಂದೂ ಸುಮಾರು ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆದಿರಬಹುದು. ಪ್ರೇಮದಲೆಯ ಮೇಲೆ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ದಿನಗಳು ಕಳೆದದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಮೂರನೇ ವರ್ಷ ಮುಗಿಯುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು, ಇನ್ನೇನು 2-3 ತಿಂಗಳ ಕಳೆದರೆ ಮುಗಿಯಿತು. ಎಂದಿನಂತೆ ಸಂಜೆ ಸುತ್ತಾಡುತ್ಟಿದ್ದಾಗ ಬಂದಿತ್ತು ಮನಕಲುಕುವ ಆ ಸುದ್ದಿ. ಅವಳ ಮದುವೆ ಮಾಡುತ್ತಾರಂತೆ...
ಬಸ್ಸು ಅರಸೀಕೆರೆ ಡಾಬಾದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತು. ರೋಟಿ ದಾಲ್ ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾವತ್ತು ಆ ಕರೆಯನ್ನು ಕಡೆಗಾಣಿಸಿದವನಲ್ಲ. ಇಂದೇಕೋ ಹಸಿವಿರಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ತಿನ್ನಬೇಕೆನಿಸಲಿಲ್ಲ.ಆ ದಿನವಿನ್ನೂ ನೆನಪಿದೆ. ಮರೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ.? ಕೇಳಿದ ಸುದ್ದಿ ನಿಜವಲ್ಲವೆಂದು ಬುದ್ದಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು, ನಿಜವಾಗದಿರಲೆಂದು ಮನಸು ಬೇಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವಳು ಇದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿರ ಬಹುದೇ.? ನನಗೇಕೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.? ನನವಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೇ.? ಅಥವಾ... ಅಥವಾ..ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ.? ಮುಂದೇನೂ ಯೋಚಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ.
ರೋಟಿ ತಿಂದವರು,ಕಾಫಿ,ಟೀ ಕುಡಿದವರೆಲ್ಲಾ ಬಂದದ್ದಾಯಿತು. ಸಣ್ಣಗೆ ಜಿನುಗುತ್ಟಿದ್ದ ಮಳೆ ಜೋರಾಗಿತ್ತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬಸ್ಸು ಹೊರಟಿತು.
ಅವಳು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ.?.. ಈಗಲೇ ಹೋಗಿ ಕೇಳೋಣವೆಂದರೆ ಆಗದ ಮಾತು. ಇಂದಿನಂತೆ ಮೊಬೈಲ್ ಇಲ್ಲದ ಕಾಲವದು. ಬೆಳಗಿನವರೆಗೆ ಸಿಗರೇಟಿನ ಹೊಗೆಯುಗುಳುತ್ತಾ ಕಳೆದೆ. ಜೀವನದ ಅತೀ ಧೀರ್ಘ ರಾತ್ರಿಯದು.
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಗೇಟ್ ತೆರೆಯಲೆಂದೆ ಬಂದ ವಾಚ್ ಮನ್ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಆಶ್ಚರ್ಯವನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ಸ್ತ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಂದಿನಂತೆ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಬಂದ ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಮಂದಹಾಸವಿತ್ತು, ಎನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ. ಕೆಂಪಡರಿದ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ ಅವಳು ಕೇಳಿದಳು "ಏನಾಯಿತು?". ಮಾತು ಹೊರಡದಿದ್ದಾಗ ಬಾ ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಎಂದಾದರೊಮ್ಮೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ ಮರದ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತೆ.ಮಾತಾಡಲಾರದ ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿದ ಅವಳೇ ಮಾತಾಡಿದಳು.ಈ ವರ್ಷ ನನ್ನ ಮದುವೆಮಾಡುತ್ತಾರೆಂದೂ, ಮುಂದೆ ಓದುವುದು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಹೇಳಿದಳು. ಇದ್ದ ಧೈರ್ಯವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿ ಒಂದೇ ಮಾತು ಕೇಳಿದೆ,"ನಾನೆಂದರೆ?".
ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದಂತಾದಳು."ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಆ ದೃಷ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ನೋಡಿಲ್ಲ. You are a true friend for me."

ಒಂದು ಅಧ್ಯಾಯ ಮುಗಿದಿತ್ತು.

ಮುಂದೆ ನಡೆದಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಬರಿಯ ದುರಂತಗಳೇ. ನಾನು ಹೇಗೋ ಪಾಸಾಗಿ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಸೇರಿದ್ದೆ. ಅವಳ ಮದುವೆಯಾಗಿತ್ತು.
2 ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ದೀಪಾವಳಿಯಂದು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಳು. ಎಂದಿನಂತೆ ಮಾತಾಡಿದಳು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಮಾತಾಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏನೆಂದುಕೊಂಡಳೋ ಏನೋ.
ಮಳೆಯ ಬಿರುಸು ಜೋರಗಿತ್ತು. ಬೀಸುವ ಗಾಳಿ ತಣ್ಣಗೆ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಹೌದು.. ನಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯೇ..? ತಾನು ಮಾಡಿದ್ದ್ಯು ತಪ್ಪೆಂದು ಯಾರು ತಾನೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ..?ಅದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಪ್ರೀತಿಯಾಗಿತ್ತೇ.? ಇಲ್ಲಾ ಬರಿಯ ಆಕರ್ಷಣೆಯೇ..?ಇಲ್ಲ ಅದು ಬರಿಯ ದೈಹಿಕ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ್ಲ. ಮತ್ತೇನದು..? ಗುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿನ ಸುಪ್ತ ಆಸೆಗಳೇ..? ಅವಳು ನನ್ನವಳಾಗಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆಯೇ.? ನಿಜವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಏನಿತ್ತು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ..? ಅವಳೇನಾದರೂ ಒಪ್ಪಿದ್ದರೆ ಮದುವೆಯಾಗಲು ನಾನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತೆ..? ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಡಿಗ್ರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಮದುವೆಯ ಯೋಚನೆಯೇ..?ಅವಳು ನನಗಾಗಿ ಮದುವೆಯಾಗದೆ ಕಾಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತೇ..? ಅಸಾಧ್ಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾದ ಮಾತದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಾನು ಮದುವೆಗೆ ಸಿದ್ದನಾಗಲು ಇನ್ನೂ 4-5 ವರ್ಷಗಳಾದರೂ ಬೇಕು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೆನಾ ನಾನು..? ಯಾಕೆ ಯೋಚಿಸಲಿಲ್ಲ..? ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿದ್ದ ಯೌವ್ವನದ ಕನಸುಗಳು ವಾಸ್ತವತೆಯನ್ನು ಮರೆಮಾಚಿದವೇ.? ಹೌದು. ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಅರಿಯಲು ನಾನೆಂದೂ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದು ನನ್ನ ತಪ್ಪೇ.? ಅಥವಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹಾಗಿತ್ತೆ..?
ಮಳೆಕಡಿಮೆಯಾಗುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.
ಮನಸ್ಸು ಗೊಂದಲಗೊಂಡಿತ್ತು.ಹೌದು ಅಂದು ಸುದ್ದಿ ತಿಳಿದ ನಾನೇಕೆ ವ್ಯಾಕುಲಗೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತಾಳೆಂದೇ..?
Exactly..!!
ಅಂದರೆ ಮದುವೆಯೇ ಪ್ರೀತಿಯ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತೇ.?
Oh.. God..!!
ಏನು ಯೋಚನೆಯಿದು.. ನಾನೇಕೆ ಹೀಗಾದೆ..?ನಿಧಾನವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಒಂದೊಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗತೊಡಗಿತು.ನಿಜ, ಮದುವೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಗುರಿಯಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ಗುರಿಯಿಲ್ಲದ, ಉದ್ದೇಶವಿಲ್ಲದ ನಿರಂತರ ಅನುಬಂಧವೇ ಪ್ರೀತಿ. ಪ್ರೀತಿಸಿದವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮದುವೆಯಾಗಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಸತ್ಯವನ್ನರಿತರೂ ಹೀಗೇಕೆ..? ಸಿನಿಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುವ LOVE ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿರಬೇಕು.
ಅರ್ಥ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರನ್ನು ಕೆರಳಿಸುವ ಪದಗಳವು. ಸಿನಿಮಾದವರಿಗೆ ಬಂಡವಾಳವಿದು.
ಮಳೆ ಸಣ್ಣಗೆ ಜುಮುರುತ್ತಿತ್ತು.
ಓಹ್.. Next week ಅವಳ wedding anniversary. ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ Greeting Card ಕಳಿಸಬೇಕು. ಸಾದ್ಯವಾದರೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ Sorry ಕೇಳಬೇಕು. ಅದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕೇಳಬಲ್ಲೆನೆಂಬ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವೂ, ಅವಳು ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯೂ ಇತ್ತು.
ಬೆಂಗಳೂರು ಬಂದಿತ್ತು. ಮಳೆ ನಿಂತು ಆಕಾಶ ಶುಭ್ರವಾಗಿತ್ತು, ಭೂಮಿ ತಂಪಾಗಿತ್ತು.
ಮನಸೂ..